આપની પાંપણ ઝૂકી ઝિલાઈ ગઈ,
મૌનની લિપી મને સમજાઈ ગઈ.
એક ઉંબર, એક પગલું, એક હું,
જિંદગી પણ જબરી ઠોકર ખાઈ ગઈ.
દોસ્ત, ભાષા યાદની આંસુ બની,
આંખ મારી આ જુઓ ભીંજાઈ ગઈ.
બારીના પડદાનો મહિમાં ક્યાં રહ્યો,
દ્ર્શ્યની આખી નદી સૂકાઈ ગઈ.
મહેક માફક આવીને ચાલ્યા ગયાં,
અમથી અમથી લાગણી અટવાઈ ગઈ.
— શ્યામ સાધુ.
બંધ બારી, બંધ દરવાજો ને સૂનો ઓરડો,
બાપ-દાદાનાં વખતનો એક જૂનો ઓરડો.
ક્યારનો ડેલી ટકોરાં મારી ખખડાવું છું હું,
બંધ સૌ ઘટમાળનો સાક્ષી નમૂનો ઓરડો.
પ્રાર્થનાનો જ્યાં ભરાતો મેળો ઘરનાં મંદિરે,
આંસુડાં બા સારતી એ છે પ્રભુનો ઓરડો.
મોહ, માયા, લોભની ભઠ્ઠીએ તપતો આમ તો,
સાચવી રાખ્યો મેં અંદર ક્યાંક લૂ-નો ઓરડો.
કાષ્ઠ સઘળા છેવટે તો રાખ છે સમશાનમાં,
તો પછી સૌ કેમ બાંધે મનમાં હું-નો ઓરડો.
— પ્રશાંત શુક્લ
મારા ને એના બેઉનાં મેં પારખાં કર્યાં,
પથ્થર મળ્યા તો ઊભા રહી, ચાંદલા કર્યા.
બાજુના ઘરને આવી જરા અમથી હેડકી,
મારા ઘરે ય રાતભર ઉજાગરા કર્યા.
સામે તમે મળ્યાં, ને સમાધાન થઇ ગયું,
આંખોએ આંસુઓના હાથે પારણાં કર્યા.
સુખને દીધું છે રમવા હૃદય એ રીતે અમે,
બાળકને દઇ રમકડાં, ઘરે આવતાં કર્યા.
પ્રગટી ગઇ જે પીડ તે પસ્તી થઇ ગઇ,
અંદર રહી ગઈ તો એણે લાખનાં કર્યા.
જ્ઞાનીઓ જે જગાને નરી બિનનિપજ કહે,
કુંભારે તે જ માટીમાંથી માટલાં કર્યા.
– સ્નેહી પરમાર
वो कैसे लोग होते हैं जिन्हें हम दोस्त कहते हैं
न कोई ख़ून का रिश्ता न कोई साथ सदियों का
मगर एहसास अपनों सा वो अनजाने दिलाते हैं
वो कैसे लोग होते हैं जिन्हें हम दोस्त कहते हैं
ख़फ़ा जब ज़िंदगी हो तो वो आ के थाम लेते हैं
रुला देती है जब दुनिया तो आ कर मुस्कुराते हैं
वो कैसे लोग होते हैं जिन्हें हम दोस्त कहते हैं
अकेले रास्ते पे जब मैं खो जाऊँ तो मिलते हैं
सफ़र मुश्किल हो कितना भी मगर वो साथ जाते हैं
वो कैसे लोग होते हैं जिन्हें हम दोस्त कहते हैं
नज़र के पास हों न हों मगर फिर भी तसल्ली है
वही मेहमान ख़्वाबों के जो दिल के पास रहते हैं
वो कैसे लोग होते हैं जिन्हें हम दोस्त कहते हैं
मुझे मसरूर करते हैं वो लम्हे आज भी ‘इरफ़ान’
कि जिन में दोस्तों के साथ के पल याद आते हैं
वो कैसे लोग होते हैं जिन्हें हम दोस्त कहते हैं
— Irfan Ahmad Meer
(Facebook)
અમારી જિંદગીનો આ સરળ સીધો પરિચય છે,
રુદનમાં વાસ્તવિકતા છે – ને હસવામાં અભિનય છે.
તમે આવો તો એને પણ જરા ઠપકા સમું લાગે,
આ મારું મન, ઘણાં વર્ષોથી મારામાં જ તન્મય છે.
તને મળવાનો છું હું એટલે હમણાં તો ચૂપ છું,
પણ ખુદા તારા વિશે મારાય મનમાં સ્હેજ સંશય છે.
મને જોઈ નજરને શું સિફતથી ફેરવી લ્યો છો !
તમારી તો ઉપેક્ષા પણ ખરેખર બહુ કળામય છે.
હવે ક્યાં આગ્રહ છે કે ‘સૈફ’ સાકી હો મદિરા હો,
હવે તો શાંત ખૂણો પણ મળે તો એ સુરાલય છે.
– સૈફ પાલનપુરી
નયન મીંચીને જોઉં તો નજારા ક્યાં ગયા જાણે,
ડૂબી મજધારમાં નૈયા, કિનારા ક્યાં ગયા જાણે.
ગયા સૌ કાફલા અમને મૂકીને એકલા રસ્તે,
જીવનભરના હતા એ તો સહારા ક્યાં ગયા જાણે.
સવાલો ક્યાં હતા અઘરા કે સમજી ના શકો તેવા,
જવાબો સાંભળીને પૂછનારા ક્યાં ગયા જાણે.
અને શું પાનખર આવી ને શોભા બાગની ચાલી,
ફૂલો સાથે મહોબ્બત રાખનારા કયાં ગયા જાણે.
સવારે ઘેરથી નીકળી ને સાંજે ઘેર આવે છે,
કહો ખુદને જ ખુદમાં શોધનારા કયાં ગયા જાણે.
— પ્રવીણ શાહ
આયખાને એવું ઇંધણ આપજે,
જિન્દગીભર બસ મથામણ આપજે.
કોણ કહે છે દાનમાં દે ખેતરો,
પંખીને ખોબો ભરી ચણ આપજે.
કોઈ લાગે ના પરાયું વિશ્વમાં,
આ નજરને દિવ્ય આંજણ આપજે.
પાનખરનો સ્પર્શ પામે ના કદી,
બારણાંને એવું તોરણ આપજે.
બાંકડાથી ગુફતગૂ કરવી પડે,
કોઈને એવું ન ઘડપણ આપજે.
વિદ્વત્તાને શું કરું ‘રાકેશ’ હું ?
કોઈ બાળક જેવી સમજણ આપજે !
– રાકેશ હાંસલિયા
