કટકે કટકે સાચવી લીધો મને,
ભાંગ્યું તો યે કિંમતી દર્પણ હતું.
**
ક્યાં મારે જવું ? દ્વારને ખખડાવવા કોનાં ?
આ ગામ તો સાંજુકું ચડી જાય છે ઝોલે !
**
બોલો તો આખી સીમ કરી દઉં હરીભરી,
મનની અતાગ વાવ છે, હું એકલો નથી.
**
તમને કદાચ દેશમાં મળશે એ ગુલબદન,
પૂછે તો કહેજો એમને ‘દીપક’ મજામાં છે.
**
અમે એવા મુલકમાં છીએ જ્યાં ‘દીપક’,
નથી હોતા પ્રથમ વરસાદના છાંટા.
**
સુરા કેવી, સભા કેવી ને કેવી કૈફની મોસમ,
પ્રતીક્ષા કરશે મયખાના, હવે ‘દીપક’ નહીં આવે,
– દીપક બારડોલીકર
(‘તલબ’માંથી સાભાર)
પૅગ થોડા તો ગઝલના મારવાના હોય છે,
બર્ફ માફક તર્કને ઓગાળવાના હોય છે.
માંગણી તારી કદી ક્યાં કોઇ સૂણે છે ભલા,
સાકી આપે, સુખના પ્યાલા ધારવાના હોય છે.
જિંદગીના જામને પીધા પછી સમજ્યા નહીં?!
ઘૂંટ કડવા હો, ગળે ઉતારવાના હોય છે.
જો પીવામાં કંઇક આવે ભૂલમાં, તો શું ઉપાય?
બ્હાર ઠાલવવા નયન છલકાવવાના હોય છે.
ખુદ લથડતા હોય છે ને એમ સમજે છે પછી,
સૌ નશીલા માર્ગને સંભાળવાના હોય છે.
ઘૂંટ બે મારીને માનવ હોંશમાં રહેતા નથી?!
આ છે કેવળ ભ્રમ, અને ભ્રમ ભાંગવાના હોય છે.
થાકી હારીને ‘પથિક’ પહોંચી ગયા છે મયકદે,
એ નથી નક્કી કે ક્યારે ઘર જવાના હોય છે.
– જૈમિન ઠક્કર ‘પથિક’
(‘અખંડ આનંદ’- સપ્ટેમ્બર, 2016 માં પ્રકાશિત)
દર્પણની એક સચ્ચાઇ બહુ ભારે પડી,
સંબંધમાં વરતાઇ બહુ ભારે પડી.
દીવાલ પાસે કાન માંડી સાંભળ્યું,
વાતો પછી સમજાઇ બહુ ભારે પડી.
તારણ બધા કારણ વિષે ખોટાં પડ્યાં,
શાયદ મને અધુરાઇ બહુ ભારે પડી.
ઘેરાઇ જઇ થડનું વજુદ કંઇ ના રહ્યું.
વડને હવે વડવાઇ બહુ ભારે પડી.
તાળી સભાની શિરને ઝુકાવવા હતી,
એ ‘કીર્તિ’ની નબળાઇ બહુ ભારે પડી.
– કીર્તિકાન્ત પુરોહિત
જોયું કેવો જવાબ આપે છે ?
લઈને પાછું ગુલાબ આપે છે !
પ્રીત કરતા ના આવડી એને,
પ્રીતના પણ હિસાબ આપે છે !
હોશ ના જાય છે ના આવે છે,
આ તે કેવો શરાબ આપે છે !
કોઈ તરસે બસ એક નજર એની,
કોઈને બેહિસાબ આપે છે !
આપી આપીને એ શું આપે છે ?
એ દિવસ-રાત ખ્વાબ આપે છે !
–પ્રવીણ શાહ
પોતાથી અલગ થઈને બીજું શું કરી શકે,
માણસ બહુ બહુ તો ટોળે વળી શકે !
કાગળની સાથે વાત ગમે ત્યારે થઇ શકે,
શાહી સૂરજ નથી કે ગમે ત્યારે ઢળી શકે.
છે મહેલનો હુકમ કે એને દેશવટો દ્યો,
દરવાજો ખૂલતા જ બધું જે કળી શકે.
જે બહારના લય-તાલમાં ઝૂમી જનાર છે,
ઢોલકમાં જઈ અવાજ નહીં સાંભળી શકે.
દ્વારો પવનથી ઊઘડે એવા બધા વિચાર,
સાંકળના ખૂલવાને નહીં સાંકળી શકે.
– અશરફ ડબાવાલા
રાહ થોડી જોવરાવે મેઘ તું,
આજ આવે કાલ આવે મેઘ તું.
એમની યાદો સતાવે છે ઘણી,
આંખમાં ચોમાસું લાવે મેઘ તું.
છત્રી શું માગે શું માગે છાપરું,
એમ વરસે, જેમ ફાવે, મેઘ તું.
મોર દિલનો આજ લાગ્યો નાચવા,
રાગ એવો સંભળાવે મેઘ તું.
બાગ તો ‘રાકેશ’નો ખીલશે પછી,
પ્રેમ કેરા બીજ વાવે મેઘ તું.
—રાકેશ ઠક્કર
કઈ તરકીબથી પથ્થરની કેદ તોડી છે,
કૂંપળની પાસે શું કુમળી કોઈ હથોડી છે ?
તમારે સાંજને સામે કિનારે જાવું હો,
તો વાતચીતની હલ્લેસાં–સભર હોડી છે.
સમસ્ત સૃષ્ટિ રજતની બન્યાનો દાવો છે,
હું નથી માનતો- આ ચંદ્ર તો ગપોડી છે !
ગઝલ કે ગીત એ વારાફરતી પહેરે છે,
કવિની પાસે શું વસ્ત્રની બે જ જોડી છે ?
– ઉદયન ઠક્કર
