આધાર થઈ જાયે !

નજર ભીતર કરું, તો ખુદનો સાક્ષાત્કાર થઈ જાયે,
અધૂરો રહી ગયો છે, તે પૂરો વ્યવહાર થઈ જાયે !

ખરેખર ગાળવી હો જિંદગી, પાણી સમા બનજો,
ભરો જે પાત્રમાં એવો પછી આકાર થઈ જાયે !

બની બેઠો છું પાગલ હું મહોબ્બતમાં સદા માટે,
અસર એવીય તમારા પર સનમ, ક્ષણવાર થઈ જાયે.

હશે ભય કંઈક ચોક્કસ એ જ કારણથી બને છે આમ,
નહીંતર સૂર્ય જોઈ લુપ્ત ના અંધાર થઈ જાયે.

હકીકતની પરિભાષા લખી શકશો તમે ક્યારે?
વિચારો ને સ્વપનમાં જિંદગી તો પાર થઈ જાયે.

ગઝલ કહેવી, તમારે મન ગુનો છે?, તો કબૂલું છું,
નથી પરવા, ભલે આ જાત ગુનેગાર થઈ જાયે.

‘પથિક’ને કાફલાની ક્યાં જરૂર છે કે હતી ક્યારેય?
પડે ભૂલો તો નક્શાનો સહજ આધાર થઈ જાયે !

– જૈમિન ઠક્કર ‘પથિક ‘

વરસાદી નથી

આદેશો, નીતિનાં બંધન, ક્યાંયે આઝાદી નથી ;
સત્ય છે ખામોશ આજે , શબ્દ સંવાદી નથી.

ધૈર્યની આ છે કસોટી કે સમયનો ત્રાસ છે ?
હોય બરબાદી ને કહેવાનું કે બરબાદી નથી !

ઘાવ વરસોથી ઝીલીને પણ અડીખમ છે હજી ;
છાતી છો નબળી પડી પણ પીઠ તકલાદી નથી.

થાક નિષ્ફળતાનો છે બસ જાગરણનાં મૂળમાં;
ક્યાં ય શહઝાદો નથી ને ક્યાં યે શહઝાદી નથી.

કોઈ પૂછે કે સફર કેવી રહી તો કહેવું શું ?
ઠોકરો ક્યાં ક્યાં મળી છે એની કંઈ યાદી નથી.

સાંભળ્યું “નાશાદ” હૈયું નભનું પણ દ્રવી ઉઠ્યું !
આંખ મારી એકલી કંઈ આજે વરસાદી નથી.

– ગુલામ અબ્બાસ ‘નાશાદ’

રમકડાં રાખના છઇઅે

હવામાં અોગળી જઇઅે, હકીકતમાં રમકડાં રાખના છઇઅે;
કદી ભડભડ બળી જઇઅે, હકીકતમાં રમકડાં રાખના છઇઅે.

તમારા ઘરના દરવાજે કદી ચિઠ્ઠી લખીને મોત ના આવે;
ગમે ત્યારે ટળી જઇઅે, હકીકતમાં રમકડાં રાખના છઇઅે.

ઘણા મેલા અને જુનાં થયેલા જિંદગીના વસ્રની માફક ;
ગમે ત્યારે જળી જઇઅે, હકીકતમાં રમકડાં રાખના છઇઅે.

ભલેને રાહ બતલાવ્યો સનાતન સત્યનો લાખો-હજારોને;
કદી ખુદને છળી જઇઅે, હકીકતમાં રમકડાં રાખના છઇઅે.

સલામત જાતને વરસો સુધી રાખી શકે ના કોઇ પણ માણસ;
અચાનક ખળભળી જઇઅે, હકીકતમાં રમકડાં રાખના છઇઅે.

– જિજ્ઞેશ વાળા

પૂમડામાંથી

ઈચ્છાઓ ગઇ ઉરના ટુકડે ટુકડામાંથી,
અત્તર જાણે ઊડી ગયું છે પૂમડામાંથી.

ભેદભરમની પાર જવાથી કંઇ ના પામ્યા,
તાણાવાણા ખૂલ્યા અમસ્તા લૂગડામાંથી.

કેમ નથી એ આંખો આજે કામણગારી ?
માયા ક્યાં ગઇ મનમોહક એ મુખડામાંથી !

ઘંટીના બે પડની વચ્ચે કોણે અમને,
સોઇ ઝાટકી ઓર્યા એના સૂપડામાંથી !

હોય ભ્રમરને ક્યાંથી એની ચિંતા ‘આતુર’,
ફ્ળ પ્રગટે – ના પ્રગટે કોઈ ફૂલડામાંથી !

– બાબુલાલ ચાવડા ‘આતુર’

તન તરસે

તન તરસે,
મન વરસે.

નભ ગરજે,
તળ ભરશે.

આ વર્ષા,
તર કરશે.

રગરગમાં,
જળ ફરશે.

દિલ પાછું,
ક્યાં તરસે?

આંખો પણ,
ક્યાં ઝરશે?

માણી લ્યો,
પળ સરશે.

મ્હેંકે તું,
મન ઠરશે.

યાદોમાં,
ફરફરશે.

– દિનેશ દેસાઇ

આપ હરિવર

ઊંચાં જંતર આપ હરિવર,
જીવન પગભર આપ હરિવર.

કામ બધું લે તારા નામે,
થોડું વળતર આપ હરિવર.

પગ ટૂંકાં ના થાય હવે કંઇ,
લાંબી ચાદર આપ હરિવર.

આશાના પરપોટા ફૂટે,
થોડા નક્કર આપ હરિવર.

બ્હાર અમે અજવાળાં કીધાં,
ઊજળાં ભીતર આપ હરિવર.

થાક્યા પહેરણ બદલી બદલી,
ફેરો નવતર આપ હરિવર.

– પ્રવીણ શાહ

ક્યાં ખૂટે ?

આજ લીલું ઘાસ પાડોશી ખૂંટે,
ઢોર મનદુઃખ પેટનું ખીલે કૂટે.

હું વિદ્યાર્થી, હું જ મારો શિક્ષક, ને
રોજ ભણતર ભીતરે તો ક્યાં ખૂટે ?

એક અનુભવની ગઠરિયાં બાંધું ત્યાં,
ગાંઠ એની એકએક સામે છૂટે.

ઘા કરી ગઈ કારમો નજરો, સાકી!
એ દિવસથી જામ એક રોજે તૂટે.

સંપની કુંપળ ઉગાડી’તી ભૂલ્યાં,
‘કીર્તિ’ની સામે હવે સૌ એક્જૂટે.

– કીર્તિકાન્ત પુરોહિત