ગામ મારું સચીન

મિત્રો… !!

આદરણીય કવિ ડો. કિશોર મોદીનો આજે જન્મદિવસ છે, ‘આસ્વાદ’ તેમની ગઝલ વખતો વખત પ્રગટ કરી
રળિયાત થઈ ચૂક્યું છે એમની એક ગઝલ આજે માણીએ અને તેમને દીર્ઘાયુની શુભેચ્છા પાઠવીએ…. !!

ક્ષણક્ષણે સાંભરે ગામ મારું સચીન,
સ્વપ્નને બીજું દઉં નામ તારું સચીન.

શ્વાસ ઊંડા ભરું માંડ હું એક બે
યાદના,ને સુગંધાઇ જાતું સચીન.

એમ તો શ્હેરમાં ઋતુ એકે નથી,
ક્યાંક ટહુકો સુણું, ને ટહુકાતું સચીન.

કોક દેખાય ચ્હેરો કદી ગામનો,
રોમરોમે ઝળૂંબાતું અાખું સચીન.

રોજ સાંજે સવારે મને થાય છે,
લાવ પરછાંઇ થઇને ય પ્હોંચું સચીન.

સાત સાગર તણી પાર હોઉં ભલે,
પણ પવનને ખબર તારી પૂછું સચીન.

હું ય ભૂલું નહીં, તું ભૂલે શી રીતે ?
એજ પર્યાયથી તું ધબકતું સચીન*.

– ડો. કિશોર મોદી

* સચીન એક નવાબી સ્ટેટ હતું
તેમાં તમામ લોકો સુખી હતાં.

Advertisements

લઇ ગયાં

હાથ છોડાવી ગયાં ને હસ્તરેખા લઇ ગયાં,
ભાગ્યના મારા બધા ટુકડા ય ભેગા લઇ ગયાં.

છેક મધદરિયે જે તારણહાર થઇ આવ્યાં હતાં,
છિદ્ર પાડી નાવમાં, સાથે હલેસાં લઇ ગયાં.

સોંપવા ફરતાં હતાં જે હાથમાં લઇને હૃદય,
કોણ જાણે કેટલાં કાપી કલેજાં લઇ ગયાં.

એમનાં સપનાં જ અમને લઇ ગયાં એ ગામમાં,
પણ, અમે જેવા હતા એવા ને એવા લઇ ગયાં.

છાવણી નાખી પડ્યો છે એક ખાલીપો ભીતર,
મન અને મનમાં ભરાતા લોકમેળા લઇ ગયાં.

– બાબુલાલ ચાવડા ‘આતુર’

ભૂલી ગયા

હર મુલાકાતે અમે મળવું સતત ભૂલી ગયા,
ભીતરી માનવ્યને કળવું સતત ભૂલી ગયા.

જનગણે સહકારથી ઉદ્ધાર સૌનો થાય, પણ,
‘હું’ તજીને કેમ ઓગળવું ? સતત ભૂલી ગયા.

સ્નેહ સંબંધે લગાડી આગ તકરારો કરી,
બાળનારાએ પડે બળવું સતત ભૂલી ગયા.

બેસવાનું, ચાલવાનું, ઊઠવાનું સાથ પણ,
માનવીની જાતમાં ભળવું સતત ભૂલી ગયા.

‘ભોર, જાગ્યા તે ઘડીથી’ યાદ છે, પણ તે છતાં,
આદતોની રાહથી વળવું સતત ભૂલી ગયા.

– ગુણવંત વૈદ્ય

બધે અજવાળું

બધે અજવાળું ફેલાઈ રહ્યું છે,
કે અંધારું જ અમળાઈ રહ્યું છે ?

હતું આકાશના જેવું ઉઘાડું,
હવે ભળતું જ ચર્ચાઈ રહ્યું છે.

અજબની સ્વસ્થતા આવી રહી છે,
કશું ઊંડે ધકેલાઈ રહ્યું છે.

મળ્યું ખાલીપણું પણ પૂર જેવું,
બધે ધસમસતું વીંટળાઈ રહ્યું છે.

બધું જડમૂળથી છૂટી ગયું તો,
હવે એ શું છે જે ખેંચાઈ રહ્યું છે.

પવનની જેમ નીકળવું સરળ ક્યાં ?
શરીર આખું ઉઝરડાઈ રહ્યું છે.

– હર્ષ બ્રહ્મભટ્ટ

શોધી લીધી

હર દર્દની સાચી દવા આજે અસલ શોધી લીધી,
ઠંડી પડી જ્યારે સિતમની મેં ગઝલ ઓઢી લીધી.

તું બુદ્ધિમાં વજનો અને હૈયે તરાજુ રાખ માં,
આ જાતને મારી ઘણી કૈં વાર મેં તોલી લીધી.

ખુબ રોફ માર્યો મેં ખુદા સન્માન પર ને જ્ઞાન પર,
તે દામ ઓછા આપીને આ આબરૂ મોંઘી લીધી.

કે એમની સાથે પ્રણયમાં થઈ ગયું ચૈતન્ય એ,
મારા જ હાથે મેં હવે મારી કબર ખોદી લીધી.

આ કાનથી હું સાંભળું, આ કાનથી કાઢું પછી,
‘જયલા’ ગમી જે વાત ખુબ એ વાતને નોંધી લીધી.

– જયેશ કુમાર ‘જયલા’

બેઠાં-બેઠાં

બેઠાં-બેઠાં ચિંતા થઇ ગઇ,
મચ્છર માર્યું, હિંસા થઇ ગઇ !

દિલમાં આયાતોની મોસમ,
આંખો ભગવદગીતા થઇ ગઇ.

માણસથી મન મોટું થઇ ગ્યું,
મનથી મોટી ઈચ્છા થઇ ગઇ.

છે કૈં માણસ જેવી ચિંતા ?
કૂતરાની પણ ઈર્ષા થઇ ગઇ !

બગલા કાકા બાવો થઇ ગ્યા,
મચ્છી કાકી શિષ્યા થઇ ગઇ !

વર્તુળ બારા આવો તો કહું,
કોની, કેવી ત્રિજ્યા થઇ ગઇ.

કઈ રીતે સમજાવું એને ?
બોલ્યાં પહેલાં કીટ્ટા થઇ ગઇ !

આંગળીઓને ખોટું લાગ્યું,
અંગૂઠાથી શિક્ષા થઇ ગઇ.

વાંસલડીમાં તાર લગાવ્યાં,
રાધા જાણે મીરાં થઇ ગઇ.

ચાલત, તો એ સામા મળતે,
ખોટે-ખોટી રીક્ષા થઇ ગઇ.

‘નિનાદ’ એણે હકથી માગ્યું,
મેં માગ્યું તો ભિક્ષા થઇ ગઇ.

– નિનાદ અધ્યારુ

દેશી નળિયાં

મોભ ઉપર છો દેશી નળિયાં;
મોટા રાખ્યા ઘરનાં ફળિયાં.

માથે બાનો હાથ ફર્યો છે;
તોડી નાખ્યા સૌ માદળિયાં.

અમને પગભર કરવા માટે;
બાપુ ઘસતાં પગનાં તળિયાં.

જ્યારે લથડું, ઝાલી લે છે;
ભઇલાનાં તો બાહુ બળિયાં.

ઘાવ મને લાગે ને આવે;
બેનીની આંખે ઝળઝળિયાં.

~ રાજેશ હિંગુ